Ecuador

Still alive and kicking!

Onze excuses voor de radio stilte van de afgelopen weken, maar wie had gedacht dat het leven van een reiziger zo druk kon zijn … Vandaar dat we even achterlopen met onze blog, maar zoals het gezegde gaat: geen nieuws is goed nieuws ;). 

Hier gaat alles prima en we hebben het zeker naar onze zin. We hebben zelfs ons eerste land achter ons gelaten. Hiep hoi, milestone check! We verblijven momenteel in Peru, maar hier zal je in de volgende post de nodigde uitleg over vinden. In deze post gaan we de laatste weken van ons avontuur in Ecuador proberen samen te vatten.

Enkele weken geleden ruilden we de prachtige eilanden van de Galapagos Archipel voor het vaste land van Ecuador met als eerste stop: Quito. De atmosfeer was volledig anders dan ons zorgeloze, relaxte leventje op de Galapagos eilanden, want bij het vervoer van de luchthaven naar het hotel hadden we al een klein incidentje in de taxi met een lokale zot. Geen paniek, no harm was done, maar dit was wel even een reality check dat we vanaf nu op het vaste land zaten. Aangekomen bij ons hostel in Old Town, bleken we in een achterhuis te verblijven waar geen andere toeristen waren dus hadden we een volledig huis voor ons alleen tegen 15USD per nacht, karma? De volgende dag hebben we de hoofdstad van Ecuador ontdekt met een local door middel van een free walking tour. De aanwezigheid van de Spanjaarden was nog duidelijk te zien aan de vele historische gebouwen in Old Town. 

Wistjedatje; Quito was eveneens de hoofdstad van het vroegere Inca Rijk? Echter vind je in de gehele stad geen enkele ruïne of aanwezigheid van dit eens zo machtige imperium terug. Waar is alles naar toe? Een deel van de tempels, gebouwen en paleizen hebben de Inca’s zelf vernietigd ten tijden dat ze aan het verliezen waren van de conquistadores omdat ze de Spanjaarden niets wouden gunnen. Natuurlijk konden de Inca’s moeilijk eeuwen aan uitbreidingen van hun hoofdstad niet zomaar doen verdwijnen en waren er nog talrijke tempels en gebouwen over bij de val van de Inca’s. De Spanjaarden hebben vervolgens over de resterende tempels hun kerken neer gepoot om zo alle sporen van dit eens zo machtige rijk te doen verdwijnen uit schrik dat de overgebleven bevolking niet in het gareel zou lopen. Als je dus goed kijkt, kan je op Plaza de Armas (en andere historische gebouwen in het centrum), zien dat alle fundamenten van de gebouwen eigenlijk bovenop Inca fundaties gebouwd zijn. De onderste steenlagen van al deze gebouwen zijn dus eigenlijk Inca ruïnes.

Buiten enkele historische gebouwen, voornamelijk kerken, heeft de hoofdstad niet zo heel veel te bieden. Tenzij je uit bent op drukte en vervuiling (De gemiddelde auto en zeker de bussen stoten hier evenveel uit als een steenkool hoogoven). Het spreekt voor zich dat we het centrum snel achter ons hebben gelaten en in de plaats naar Mitad Del Mundo zijn geweest. De site ligt een beetje buiten de stad en hier is een monument te zien dat zogezegd exact op de evenaar zou staan. Meer als een tourist trap is dit echter niet aangezien:

1.    De evenaar een lijn is die eigenlijk 5km breed is. Overal binnen deze 5km streep sta je op de evenaar.
2.     Dat het echte middelpunt van de evenaar eigenlijk al gekend was door de Inca’s. Dit zou op de 30km verder liggende berg, Catequilla, zijn. Hier zouden exact op het middelpunt van de evenaar nog restanten te vinden zijn van een zonnetempel.

Maar bon, dit is blijkbaar een discussie die al vele jaren aan het lopen is en omdat we niets anders op oog hadden, hebben we deze site toch maar bezocht. We wisten ons hier toch te amuseren tot deze “evenaar” ons ongeluk begon te brengen. Als eerste, wist Maïté haar broek te scheuren op de geschilderde evenaars lijn, met het nodige gelach als gevolg. We wouden van dit grappige scenario natuurlijk de nodige foto’s trekken, maar blijkbaar was de zwaartekracht hier sterker dan gedacht. De camera wist de grond te ontmoeten, gedaan met de pret! Of toch gedeeltelijk, alles functioneerde nog wel, op het scherm na.

Voor onze volgende uitstappen lag de focus op de Avenida de los Volcanes. Ecuador is getekend door een straat van immense vulkanen die op één “lijn” liggen, vandaar deze naam. 

De Eerste Vulkaan van de keten die we hebben aangedaan is eveneens de bekendste van heel Ecuador, de meesten zullen die op de foto’s herkennen: Cotopaxi. Deze vulkaan zouden we gaan ontdekken per mountainbike met de organisatie Biking Dutchman (wie ooit naar Ecuador gaat; echte aanrader!). Voor deze uitstap verhuisden we op hun aanraden de avond ervoor naar de Mariscal wijk in Quito. Aangekomen bleek dit echter “de” toeristische wijk van Quito te zijn met vele restaurants, bars en discotheken. Het is dan ook geen wonder dat we ’s nachts precies gewoon in een danscafé aan het slapen waren met als inslaap muziek de volledige discografie van Lady Gaga die van voor naar achteren afgespeeld werd …

De volgende ochtend kwam onze gids Alex, derde nationaal kampioen downhill van Ecuador, ons halen voor onze afdaling van de Cotopaxi, dat belooft . Het eerste onderdeel van onze activiteit bestond uit de afdaling van deze actieve vulkaan van 5.897m. Per jeep werden we naar de parking net onder de eertse refugee van de vulkaan gebracht. We stonden hier op 4.600m, wat direct te merken was aan de ijlere lucht. Hier zijn we vertrokken voor een +-20min durende downhill rit over de kronkelende weg die we eerder omhoog waren gereden met de jeep. Halverwege het traject stelde de gids voor aan de geïnteresseerde om de rest van de afdaling als echte downhillers off road over de flanken van de vulkaan te doen. De groep, Maïté en een Israël, besloten wijselijk om dit niet te doen gezien de steile weg naar onder, maar dit was natuurlijk buiten Geert gerekend die zonder twijfel al klaar stond om Alex recht naar onder te volgen. Aan de voet van de vulkaan werd de groep terug vervolledigd en gingen we de komende 25km door het nationale park mountainbiken. Hier kregen we prachtige uitzichten voorgeschoteld van het omliggende park alsook een kleine Inca ruïne waar de functie niet van gekend is. 

Aan het einde van de dag werden we afgezet aan de snelweg voor het vervolg van onze reis naar Latacunga. Natuurlijk moesten we hiervoor een snelweg van 6 baanvakken oversteken  met onze dag en grote hoofdrugzak, iets wat je in België niet zou kunnen inbeelden, maar mits cruciale timing is het minder problematisch dan gedacht. Oh ja, de bus pakken doe je niet bij een bushalte, maar door gewoon te kijken naar de juiste bus en even te wuiven zodat deze op de snelweg stopt om je op te pikken …

Vanuit Latacunga namen we een bus naar Isinlivi om de bekende Quilatoa loop te hiken met als eindpunt de Quilatoa vulkaan met het volgelopen kratermeer. De eerste dag van deze drie daagse hike startten we direct na het ontbijt bij een prachtige open, zonnige hemel. Vergezeld door een Australisch/Iers koppel begonnen we aan een prachtige afdaling met steile, smalle, modderige padjes. Indien je de pagina “10 things to know before hiking the quillotoa loop” googled en scrolled naar nr. 6: “You will get lost”… een gewaarschuwd man is er 2 waard… of toch niet? 
Met een gedetailleerde route beschrijving en twee kaartlezers wisten we tot puntje 9 van de route te geraken tot we door hadden dat we verloren waren gelopen … Oh well, part of the adventure . Na een klein stukje terug te lopen hebben we het correcte pad terug gevonden en konden we onze trekking vervolgen. Deze trekking bracht ons langs prachtige uitzichten, ongerepte natuur en weiden waar we door omheiningen moesten. Alles ging prima tot we aan een klein berg dorpje kwamen. Vanaf hier moesten we een super steile klim van 1km op 3500 meter hoogte omhoog wandelen, wat niet al te evident was voor sommige in ons groepje, wink Maïté wink. Na meerdere stops tijdens de klim verdient ze toch een applausje want ze is boven geraakt #klappende handen. De fotograaf van dienst krijgt ook een vermelding, want deze heeft het wel bekocht tijdens de laatste kilometer . 

Eenmaal ingecheckt bij ons hostel in Chugchilan gaven we onze modderige kleren af om deze te laten wassen en bij mondjes maat kwamen de andere wandelaars toe die in het zelfde hostel verbleven in Isinlivi. Iedereen wist de eerste dag te voltooien: Samen uit Samen thuis. Na het avondeten werd er ons twee opties voorgeschoteld door de hostal uitbater: 

a)    De weg vervolgen met het 16km traject Chugchilan – Quilotao
b)    Een shortcut te nemen en dit traject per jeep af te leggen

We gingen slapen met de tweede optie in gedachte, maar bij het ontbijt waren de meningen reeds verdeeld. Geert wou door gaan, de Australiërs hadden een afwachtende houding en Maïté leunde richting de shortcut te nemen. Wel even vermelden dat
 
1.    Het de hele nacht geregend had en de paden waarschijnlijk goed modderig zouden zijn.
2.    Het katermeer in Quilotao het mooist is bij zonlicht, wat meestal enkel in de ochtend/voormiddag is.
3.    Dat de trekking globaal zwaarder zou zijn dan de eerste dag. 

Uiteindelijk koos de groep voor de shortcut. Zo gezegd, zo gedaan. Na het ontbijt zaten we in de taxi richting het kratermeer en het was een verstandige keuze: Volle zon en een prachtig belicht helder blauw kratermeer. Enkele foto’s nemen en dan de afdaling naar de bodem inzetten. Dit bleek steiler te zijn dan initieel ingeschat, want de modderige ondergrond deed ons toch uitschuiven op sommige stukjes. Bij het water aangekomen had de bewolking de zon reeds verdreven en lang zouden we hier dus niet blijven want we moesten de steile klim nog doen. Het bleef uiteindelijk ook niet droog.

Na de Quilatoaloop zijn we naar Baños gegaan. Dit is een toeristisch stadje in Ecuador dat zijn naam verleend aan de grote hoeveelheden aan watervallen en hotsprings (natuurlijke warme baden) wegens een actieve vulkaan. Verder kan je hier allerlei adrenaline activiteiten regelen zoals Canyoning, Rafting, Benji jumping, ziplining, … etc, maar hiervoor waren we niet gekomen. De eerste dag huurden we mountainbikes en reden we 30km van Banos richting Puyo voorbij een uitgesneden bergketen met vele watervallen. Bij ons eerste foto stop werden we ingehaald door een mountainbike groep en het toeval wilt dat we daar plots onze Nieuw-Zeelandse vrienden van de Galapagos cruise tussen zagen. Zij waren bezig met een meerdaags fietstocht doorheen Ecuador en deze afdaling was onderdeel van hun planning. Ecuador is precies toch niet zo groot, wat een toeval. Vervolgens zijn we met hun mee gefietst om bij te babbelen en hebben een gratis gegidste tocht mee gepikt, score ;). De meest impressionantste waterval was: El Diablo. Niet zo zeer vanwege zijn grote, maar eerder vanwege de manier om er te geraken. Op een gegeven moment moesten we tussen een smalle opening in de rotswanden, op handen en voeten kruipen, geen gemakkelijke opdracht voor Geert met zijn lengte. 

Na Baños zouden we ons een weg banen richting Riobamba om van hieruit de volgende vulkaan te bezoeken: de Chimborazo. Ook deze vulkaan zouden we bezoeken met de mountainbike. Biking dutchman deed deze afdaling tijdens hun meerdaagse tochten en via internet hadden we kunnen regelen dat we deze dag met hun konden mee doen, en zij ons terug naar Quito zouden brengen om de volgende dag onze vlucht te nemen, zolang we op eigen houtje ‘s ochtends klaar stonden op de meeting point. Die ochtend bracht een Jeep ons naar het eerste refuge kamp op 4.800m en van hieruit zouden we vervolgens een stukje omhoog wandelen naar het tweede refuge kamp op 5.000m. De hoogte honger was voor sommige nog niet gestild en uiteindelijk stegen we door naar 5.200m met een prachtig uitzicht over de omliggende vallei als beloning omdat ook bij deze vulkaan de weergoden ons goed gezind waren en we getrakteerd werden met een stralend zonnige dag. 

Wistjedatje:  Wist je dat de Chimborazo de hoogste berg van Ecuador is en afklokt op 6310m? Wist je ook dat de top van deze vulkaan het verste punt is op aarde t.o.v. de aardkern wegens de vorm van onze planeet? Dit betekent enerzijds dat de top het dichtste punt is tot de sterren op aarde en anderzijds dat deze vulkaan groter is t.o.v. de mount everest als je vanuit de aardkern meet. De top van de Chimborazo t.o.v. het middelpunt van de aarde is 6.384km terwijl de top van de mount Everest tot het middelpunt van de aarde 6.382km meet. De Chimborazo is dus 2km hoger dan de mount Everest en dit betekent als je het rekensommetje maakt dat Geert en Maïté hoger dan de mount Everest hebben gestaan vanuit dit oogpunt, check ^^.

Na ons hoogte record zijn we vanuit het eerste refugee gestart met de mountanbike afdaling. De gehele afdaling van de vulkaan was een pak moeilijker vanwege een technischer parcours, losse ondergrond met steile afdalingen en bochten, en een zeer sterke wind waardoor je half zeilend naar onder moest. Na de hoofd afdaling zijn we nog een 30km door de vallei naar onder gefietst met mooie steile rotswanden en verre uitzichten. Bij deze afdaling kwam echter miezer weer roet in het eten gooien gedurende het merendeel van de afdaling, maar al bij al een geslaagde dag.

Wanneer de Biking Dutchman ons afgezet had in Quito was onze laatste 24u op Ecuadoriaanse bodem aangebroken. De volgende ochtend zouden we de basiliek van Quito nog bezoeken door naar de klokken toren omhoog te klimmen. Dit bleek geen onderneming voor mensen met hoogtevrees te zijn vanwege smalle steile trappen omhoog in de open buitenlucht. Maïté vergezelde wijselijk na een eerste poging bij de laatste klim een andere Amerikaanse vrouw en Geert kon even alleen tot de top omhoog klimmen. Hiermee zat onze laatste dag erop. Er restte ons enkel nog een taxi rit naar de luchthaven en in de avond vloog ons vliegtuig het Peruaanse luchtruim binnen.

Mits enige vertraging was dit ons avontuur in Ecuador. We gaan jullie niet bezig houden om ook over Peru te beginnen, want ik denk dat dit artikel al lang genoeg was . 

Stay tuned for more.

Groetjes vanuit Peru

Geert en Maïté